Een waterig zonnetje doet haar best door de wolken te breken. De straat is nat maar de lucht is nu gelukkig droog. Een meeuw kijkt verveeld toe hoe de viskar naar zijn plaats rijdt. De vrouw van de bloemenkraam schikt haar planten fluitend. Het is een rustige novembermorgen.
Ik woon aan de Dapperstraat in Amsterdam Oost. Een fijn stukje Amsterdam waar J.C. Bloem ooit het gedicht: ‘Domweg gelukkig in de Dapperstraat’ over schreef. Zesmaal in de week is hier de markt waar men komt voor etenswaar en allerhande prullaria. Kinderrugtassen van Bora the Explorer, tandpasta met Poolse etiketten, maar ook shirts met ‘AMSTERDAM B*TCH’ in glimmende letters én niet te vergeten de beste broodjes Köfte van heel Amsterdam. De keuze is reuze. Soms loop ik met vijf euro de markt op en kijk ik wat ik kiezen kan.
Erg goed in kiezen ben ik niet. Het is niet dat ik niet beslisvaardig ben, maar meer dat ik niet écht een voorkeur voor dingen heb. Dat is handig wanneer je op een verjaardag gevraagd wordt wat je wilt drinken, maar niet zo handig als je een beslissing in je leven voor de toekomst moet nemen.
Mijn tijd bij Young Colfield loopt langzaam op zijn eind. Nog maar een paar maanden en dan mag ik aan ‘het echte leven’ beginnen. Daar hoort bij dat ik nu af en toe de vraag krijg of ik al weet wat ik wil na dit traineeship. Ik denk dan aan de tijd dat je gevraagd werd wat je later wilde worden. Toen was het antwoord simpel: brandweerman, astronaut, dinosaurustemmer; alles lag open. Wat je de vorige dag op tv gezien had ging je altijd over tien jaar worden.
Nu is de keuze anders. Eerdere keuzes in studies, vriendschap, reizen hebben nu al zo’n groot deel van mijn pad beïnvloed dat het aantal opties minder zijn dan vroeger. Dinosaurustemmer ga ik in ieder geval niet meer worden. Het komt er alleen wel op neer dat ik binnenkort een keuze moet gaan maken. En dat staat me een beetje tegen. Het liefst laat ik het gewoon op zijn beloop.
Iemand die het graag op zijn beloop laat is Herman. Of hij daadwerkelijk Herman heet weten mijn huisgenoten en ik niet, maar hij zit iedere dag buiten naast ons huis. Hij zit in een scootmobiel op de hoek naast onze voordeur, vaak met een krat bier tussen zijn benen. Naarmate de dag vordert raakt de krat leger en worden de uitspraken van Herman tegen kennissen en toevallige passanten wijzer en gevleugelder. Op de vraag hoe het zo gekomen antwoordde hij eens: ‘ach jongen, het leven loopt zoals het loopt’. Maar ja, het teveel op zijn beloop laten lijkt zo ineens ook geen optie meer.
De Dappermarkt oogt leeg en verlaten als ik ’s avonds thuiskom. Keuzes zijn gemaakt, mensen zijn naar huis. Ook Herman is weggerold. ’s Nachts houdt dit me bezig; heb ik de kans om te kiezen voor iets wat ik écht leuk niet al lang aan me voorbij laten gaan?
Ik struin het internet af met de zoektocht naar een toekomst. Interessante artikelen over mensen met inspirerende carrière switches en verre reizen. Maar ook facebook staat open en het artikel ‘De 21 emotionele momenten die je meemaakt tijdens het eten van een kaassouffle’ lonkt. De keuze wat ik ga lezen is helaas makkelijk gemaakt.
De volgende ochtend regent het. De markt staat er gewoon weer. De tassen en kippen en de shirts en jurken hangen weer in de stallen. De meeuwen cirkelen weer rond de viskraam. En dan zie ik het: een nieuw kraampje. Tussen de tapijthandelaar en de bloemist heeft zich een marktstalletje gewurmd, met spulletjes voor in en om je huis. Houten kistjes, dienblaadjes, dat soort dingen. En dat weet ik: er komt altijd wat nieuws op je pad waaruit te kiezen valt.
