‘Mijn verblijf in Manilla is een doorlopende les aanpassingsvermogen’
Wanneer ik dit schrijf ben ik net terug van een weekend naar de hoogste berg van de Filipijnen. Ik leer de cultuur van de Filipijnen steeds beter kennen, en dit weekend was voor mij illustratief voor de manier waarop veel dingen hier gaan. Op het werk is dat anders gelukkig, maar daarbuiten loop ik toch vaak tegen zaken aan die ik, ehm, handiger zou aanpakken. Maar afijn, ik ben hier te gast, dus pas ik me aan. Tijdens het klimweekend ging van alles mis, wat grappig zou zijn als klimmen niet zoveel risico mee zou brengen. De aanloop ging gepaard met veel wachten en in de bus zitten. Toen we eindelijk weg konden bleek de top van de berg in brand te staan, foutje van een eerdere klimgroep. Uiteindelijk zijn we op een subtop geweest en dat had ook nogal wat voeten in aarde: een meisje verzwikte haar enkel maar niemand wist iets van eerste hulp. Iedereen wachtte tot de leiding de leiding nam, wat ze niet deden. Ik heb me toen maar over haar ontfermd, eerste hulp toegepast en haar bagage in mijn rugzak gepropt. Want ze wilde wel door. Dat collectieve wachten tot er iets gebeurt, ik kom het veel tegen en het gaat totaal tegen mijn natuur in. Mijn verblijf hier is een doorlopende les aanpassingsvermogen! Evengoed zie ik hier ook beter hoe Nederlanders zijn, als ze in het buitenland zijn. Mijn zus en vader waren hier voor het eind van het jaar en toen viel het me op hoe we steeds compromissen sluiten, echt op z’n ‘polders’. En hoe Nederlanders over alles een mening hebben. Inclusief ikzelf…
Op het werk verlopen de dingen gelukkig efficiënter dan bij de klimgroep. Al moet ik er binnen mijn team heel alert op zijn dat we elkaar goed begrijpen. Het is makkelijk om aannames te doen; misverstanden zijn snel geboren. Laatst was er nog een grappig voorbeeld van misinterpretatie. We werken met een scrumbord met daarop de taken die gedaan moeten worden, maar ook de ‘impediments’, de zaken die door het een of ander belemmerd worden. Ik vroeg mijn teamleden om bij elke belemmering op te schrijven waardoor het veroorzaakt werd. Eén collega zag in praktisch elke taak een impediment. Dat is wel serieus érg dacht ik, maar nadat we wat spraakverwarring uit de weg hadden geruimd bleek hij gewoon ‘onze actiepunten’ te verwarren met ‘belemmeringen’. Mijn managementskills worden hier flink aangesproken en dat is ook precies wat ik zocht tijdens mijn short-term assignment. Hier komt ‘lead zijn’ neer op leiding en richting geven, mensen aanspreken op hun taken en ze controleren. Ik zit zelf nauwelijks achter het toetsenbord en heb daardoor soms het idee dat ik niets tastbaars oplever. Dat is erg wennen. In Nederland ben je als lead meer meewerkend voorman.
Het krijgen van opdrachten voor het team vordert intussen goed. We automatiseren processen voor andere teams en hebben het druk genoeg. Ik vind wel dat we nog meer vaart kunnen maken en dat we meer klussen met grotere impact moeten krijgen. Zo kunnen we beter laten zien wat we waard zijn.
Ik ga nu zelf veel naar de team leads toe. Straks moet mijn team het zelf doen, en blijft het tempo er dan in? Misschien moet ik maar proberen het iets losser te laten en me meer te plooien. Dat is ook weer een leerproces…
