Door: Anneloes van der Meer
Tegenover prachtige eigenschappen, staan logischerwijs ook een aantal valkuilen en uitdagingen die je daar gratis en voor niks bij krijgt. Dat maakt jou als mens uniek én dat maakt dat wij bij Young Colfield geloven dat je nooit uitgeleerd bent over jezelf. Bij Young Colfield staat de (persoonlijke) ontwikkeling die jij als trainee doormaakt daarom ook centraal. Iedere maand deelt een trainee uit het Talent Program daarom zijn/haar ervaringen in de vorm van een blog. Anneloes kwam zichzelf nogal tegen het afgelopen jaar, met een gescheurde kruisband als gevolg. De inzichten die haar dat opleverde deelt ze hieronder graag met jullie!
Ik neem jullie even mee terug naar maart 2016, zes uur ’s morgens. Vol adrenaline sprong ik uit bed om met een kleine kriebel in mijn buik op weg te gaan naar het Young Colfield wintersport weekend. Ik had net te horen gekregen dat ik bij Young Colfield mocht komen werken en nog voor mijn eerste werkdag begon mocht ik al mee met de bedrijfswintersport. Ik had er onwijs veel zin in; al mijn nieuwe collega’s leren kennen, er vol voor gaan, lekker hele dagen skiën en veel gezelligheid! Wat wil je nou nog meer? Niks kon mij dit geweldige weekend afnemen. Dacht ik.
Dit ‘vol ervoor gaan’ werd me helaas na vier uur skiën direct afgestraft. Suizend (ok, uitslovend) van de piste kwam ik ten val en scheurde ik mijn linker kniebanden en mijn kruisband lag er helemaal af. Zo, daar lig je dan. Ingehaald door jezelf. ‘Goeie binnenkomer dit Loes, bij je aanstaande werkgever en je nieuwe collega’s’, dacht ik meteen. En dan is het enige wat je kan doen er mee dealen, dacht ik toen. Hop, brace erom, biertje erin en weer door. Want doorgaan, dat is het enige wat ik wilde. Ondanks de pijn, de krukken, de mankheid; gewoon naar de après-ski. Niet zeuren maar doorgaan. ‘Komt wel goed’. Maar ondertussen was ik zo beperkt als wat en stiekem zwaar gefrustreerd dat ik niet kon skiën, niet de polonaise kon lopen en enorm afhankelijk was. Maar echt niet dat ik in bed zou gaan liggen en de gezelligheid die ik nu alsnog voor de helft mee kon krijgen, zou missen.
In de maand dat ik vervolgens thuis zat heb ik veel nagedacht over mijn gedrevenheid. Ik wil altijd zoveel. Altijd maar doorgaan. ‘Gewoon’ die knop omzetten. Bang om dingen te missen. Geen half werk willen leveren. Door, door, door, druk, druk, druk. En vooral ook blijven lachen. Maar soms wel ten koste van mezelf. Door dit ongeluk werd ik letterlijk en figuurlijk afgeremd. Want ik kan je vertellen, met krukken kom je niet ver.
Toen ik thuis zat, afwachtend op de operatie, appte mijn talent manager van Young Colfield me; “… Als je hier later op terug kijkt, had dit moeten gebeuren en heeft het je wat moois gebracht”. Hoe frustrerend ik het toen ook vond, als ik terug kijk heeft dit ongeluk me wel het besef gebracht dat het soms juist goed is om even een stapje terug te doen. Je hoeft niet altijd op 200 procent en op vol gas te leven. Hoe je het ook wendt of keert, je komt jezelf dan toch wel een keer tegen. Berusten in de situatie en dat accepteren vond ik moeilijk.
Ondertussen zijn we elf maanden verder, ben ik tien maanden geleden geopereerd en is mijn revalidatieproces bij de fysiotherapeut afgerond. Terugkijkend op het appje van onze talent manager is het mooiste wat dit ongeluk mij heeft gebracht, me er af en toe bewust van te zijn dat ik wat liever voor mezelf mag zijn. Een stapje terug mag doen. En mezelf de vraag te stellen; “Van wíe moet dat dan”? En “Waarom móet dat dan”? Soms levert voor 80 of 90 procent ergens voor gaan ook al goed resultaat op. En je mist echt niet altijd het feest van het jaar als het soms beter voelt om een avondje lekker in bad of op de bank te gaan liggen.
Twee weken geleden gingen we met Young Colfield weer op wintersport. Vol zenuwen stapte ik de eerste ochtend op de latten. Inclusief een hoop voornemens; ‘Rustig aan doen, niet te snel willen gaan, ga jezelf niet ‘overschreeuwen’, ‘gewoon genieten’ en pas goed op jezelf. En de grootste zenuwen kwamen misschien nog wel van de spanning of ik kon berusten in deze voornemens, omdat ik diep vanbinnen het liefst als een gek van die berg af wilde skiën.
…
Nu ik het einde van dit blog aan het schrijven ben en al een half uur aan het zoeken ben naar een ‘perfect en scherp einde’, betrap ik mezelf er weer op. Ergens 100 procent voor willen gaan betekent in dit geval namelijk ook dat dit een minstens 100 procent leuke blog moet zijn waar iedereen van moet hebben genoten en het liefst ook nog heeft gegniffeld om wat grapjes. ‘Laat het toch los joh’, denk ik nu dan ook weer. Doe normaal. Dus, ik sluit hem af. Het is goed zo. Ik hoop dat jullie hebben genoten van deze, voor mijn gevoel, ‘90 procent af’ blog. De clou is iets met; ‘geniet en maak het soms niet te lastig voor jezelf. Een onsje minder is vaak ook al goed. We zijn in deze wereld al vaak genoeg streng voor onszelf. Dus wees lief voor jezelf en pas op dat je jezelf niet te vaak voorbij rent. Want hoe je het ook wendt of keert, die muur kom je toch wel een keer tegen.
Bedankt voor het lezen en een fijne dag!
Wil jij aan het werk als trainee bij Young Colfield? Bekijk dan hier alle traineeships!
