Ik las laatst het boek De Weg. Wat Chinese filosofen ons over het leven leren van schrijver Michael Puett en Christine Gross-Loh. Het boek bespreekt thema’s zoals wie wij daadwerkelijk zijn, welke overtuigingen wij hebben over relaties, authenticiteit en persoonlijke ontwikkeling. Graag deel ik met jullie drie lessen die ik uit het boek heb gehaald.
- Het is maar een momentopname wie je bent
Wees oprecht, wees authentiek, wees trouw aan wie je bent zijn thema’s die ons bezighouden. Hedendaagse leuzen, en helaas ken ik het gevoel wat hierbij hoort ook. Ik moest na mijn studie ook op zoek naar mijzelf. Ik moest nu weten wie ik was want elke sollicitatie startte wel met: “Vertel eens Imke, wie ben jij?” De drang om te ontdekken wie ik ben voelde als moeten, maar na het lezen van dit boek vraag ik mijzelf af: is daar wel één duidelijk en eenzijdig antwoord op?
Volgens de schrijvers van het boek is de ontdekkingstocht naar jezelf vaak gelijk aan het stellen van een diagnose. Zo hoorde ik bijvoorbeeld vaak dat ik een echte doorzetter ben. Mensen omschreven dit als een goede kwaliteit. Ik schreef mijzelf ‘doorzetter’ als diagnose voor. Tijdens mijn scriptie was de universiteitsbibliotheek mijn thuis. Ik heb hier maanden van vroeg tot laat doorgebracht. Opgeven was geen optie, ik was toch immers een doorzetter? Ik zette alles op alles om dat ene hoge cijfer te halen, maar eigenlijk werd ik er niet gelukkig van. Waarom toch alles op alles zetten?
Het boek gaf mij het inzicht dat de diagnose van doorzetter eigenlijk maar een momentopname is. Wat als mijn hart nou een keer iets anders zegt?
- Jouw etiket is een selffulfilling prophecy
Zo, ik ben dus een doorzetter. Een patroon dat ik steeds meer begon te onderschrijven. Ik ging naast het schrijven van mijn scriptie altijd door: met vrienden, met hockey, met werken, met het leven. Alle keuzes die ik maakte werden vaak geleid door mijn idee dat als je maar hard genoeg werkt je er wel komt. Zo werd doorzetten in plaats van een goede eigenschap een keurslijf, door de diagnose en het etiket dat ik mijzelf heb gegeven. Ik moest en zou doorzetten.
Dit etiket van ‘doorzetter’ werd zo een selffulfilling propecy. Zie je, die Imke lukt het wel, want ze zet altijd door. Dus hoewel ik het patroon van doorzetten onderschreef, was dat soms niet in overeenstemming met mijn gevoel. Zo kwam ik tijdens mijn eerste opdracht bij Young Colfield een paar pittige momenten tegen waar ik van mezelf niet op mocht geven. Dat was ik nou eenmaal van mijzelf gewend. En zo hield ik het patroon van alsmaar doorgaan in stand.
- Plak jezelf eens andere etiketten op
Patronen kun je doorbreken. Je kunt dit op een Confuciaanse manier doen. Confucius is één van de Chinese filosofen die het boek bespreekt. Hij stelt dat je patronen doorbreekt door ze onder de loep te nemen en ze actief probeert te veranderen.
En daar kom ik terecht bij Young Colfield. Hier werd in het sollicitatie proces niet de vraag gesteld: ‘Wie is Imke?’, maar werd er gekeken naar Imke in haar geheel. Young Colfield bevroeg het etiket van doorzetten met vragen als: waar komt jouw gedrag van het harde werken vandaan?
Met mijn team ontdekte ik dat ik het patroon van doorzetten ook weer toepaste bij mijn eerste opdracht. Zij maakten dit inzichtelijk. Moet ik altijd maar doorzetten of doe ik dat omdat ik bekend sta als een ‘doorzetter’? Ik werd me er bewust van dat ik ook anders kon kiezen. Nog harder werken is niet altijd de enige oplossing. Ik heb nu geleerd om te voelen wat mijn onderbuik gevoel mij probeert te zeggen in plaats van te luisteren naar het hardnekkige patroon en etiket ‘doorzetter’.
Young Colfield gaf me de kans om weer plooibaar te zijn in plaats van een etiket.
Wil je meer weten over mijn ervaringen en/of het werken bij Young Colfield? Neem dan gerust contact met me op via imke.sanders@youngcolfield.nl. Meteen enthousiast geworden over het Talent Program? Ga dan naar https://youngcolfield.nl/talent-program/ en solliciteer direct!
