In vergelijking met jou ben ik misschien net iets beter. Niet super veel maar het scheelt wel degelijk. Dat weet eigenlijk iedereen wel. Terwijl jij het ook al aardig doet, vergeleken met anderen. Vergeleken met alle dikkere of dunnere mensen bijvoorbeeld, of vergeleken met autochtonen met dezelfde opleiding. Vergeleken met mensen met een lagere opleiding, als je het puur relatief bekijkt, vergeleken met je broer en zus en vergeleken met mensen die het eerder nog beter deden dan jij. Nu je eraan denkt, kan je er bijna niet bij hoe slecht die het doen. Ongelofelijk. Nee… dan val je echt super ontzettend mee.
Je eet natuurlijk weleens chips op de bank. Maar echt niet elke avond. En je sport, 5km hardlopen per week. Gemiddeld loop je ongeveer 12,5km per uur. Niet slecht. Gelukkig wordt het nog beter door tegen anderen te zeggen dat je 14km gemiddeld loopt. Dat helpt wel bij het gevoel van tevredenheid over jezelf. Het is dan nog veel fijner als anderen benadrukken dat ze dat nooit zouden halen. Zie je wel! Ik ook niet, maar dan ben ik tenminste niet de enige.
Even terugkomend op mijn eerste zin. Want daar wil ik het eigenlijk over gaan hebben in deze blog. Hoe komt het nou dat ik zo ontzettend goed geworden ben? Veel training? Goede (op)voeding misschien? Wat is mijn geheim? Ik wil je niet langer in spanning houden. Maar een beetje spanning is misschien ook wel goed voor je. Dus laten we het maar zo houden.
Over spanning gesproken. Had je trouwens spanning toen je de Cito-toets moest doen? Ik weet dat moment nog wel. Het moment waarop je eindelijk op papier krijgt hoe slim je bent. Dat het eindelijk op papier staat dat je beter bent dan gemiddeld. Heerlijk die duiding.
Hoe komt het dat we in onze samenleving altijd alles en iedereen met elkaar vergelijken? Zonder iemand anders zijn we helemaal niets. We bestaan volledig ten opzichte van anderen. Misschien nog wel opvallender is dat dit vergelijken al bij de geboorte begint. Denk er maar even over na. Zou jij zelf een kind met een hazenlip willen? Lijkt me niet. Of kromme benen, een handicap? Dat past natuurlijk niet in het plaatje van het prinsje of prinsesje waarop je negen maanden hebt gewacht. Of op een ander niveau: zit mijn kind wel op de goede groeicurve bij het consultatiebureau? Kan mijn kind wel op tijd praten? Is mijn kind wel scherp en gevat? Waar ik trouwens net onze samenleving zei, bedoelde ik natuurlijk de westerse samenleving. Dat is belangrijk om te benoemen, want anders valt er niets te vergelijken.
Ontevredenheid, onzekerheid, superioriteit, minderwaardigheidsgevoelens, arrogantie en jaloezie. Allemaal woorden die omschrijven hoe we onszelf beperken in het dagelijks leven. Als iedereen gewoon probeert te zijn ten opzichte van zichzelf dan hoeven we ons nooit meer klein te voelen. Dan hoeven we nooit meer te groeien en te ontwikkelen. Waarom zouden we nog moeten groeien en ontwikkelen als het toch niemand opvalt? Voor onszelf misschien? Hebben we dat nodig dan?
Ik denk dat het leven al genoeg mogelijkheden biedt om te groeien. De harde realiteit van de wereld geeft genoeg handvatten om mentale en psychische groei mee te maken, hoewel het voor iedereen verschilt welke lessen je voorgeschoteld krijgt en welke lessen je uit je leven haalt. Hoezeer je opvoeding, de norm, etiquette, school en familie je er soms ook van proberen te weerhouden te worden wie je hoort te zijn. Uiteindelijk word je toch altijd jezelf. Met alle prachtige en minder mooie kanten. Met lelijke knieën, tomeloze energie, humeurige dagen op werk en oog voor de ander. Laten we alsjeblieft stoppen met het eeuwige schaven aan onszelf. Proberen om iets kwijt te raken wat we rijk zijn. Iets wat jou juist jou maakt en niet iemand anders. Laten we deze dingen koesteren zodat we niet ergens, in de toekomst, door middel van een burn-out of een sabbatical uit hoeven te vinden wie wij eigenlijk zijn. Als je echt op zoek gaat naar jezelf is de kans dat je ten opzichte van het wereldbeeld tegenvalt best wel groot. Je bent er nu al en je hebt genoeg in huis.
Laat het keurslijf de strijd niet meer winnen. Ga buiten spelen als je daar zin in hebt. Wens iedereen die zijn dagen achter een bureau vult met het schrijven van rapporten een goede dag en ga de wereld eindelijk laten zien wat jij, als compleet persoon, te bieden hebt. Duik juist achter het bureau als dat is wat jij nodig hebt. Wat anderen daar dan van vinden dat mogen ze lekker zelf weten. Jij bent in elk geval de beste, net als ik.
