Dit artikel is geschreven door Tina, docent via Eerst De Klas. Eerst De Klas beoogt de beste academici een bijdrage te laten leveren aan het voortgezet onderwijs om zo inspirerend en maatschappelijk relevant onderwijs te bieden voor iedereen. Lees hieronder meer over haar ervaring.
Een goede docent kan zijn klas stil krijgen. Met dit uitgangspunt ging ik vorig jaar aan de slag, hopende dat ook ik zo’n docent zou zijn die door middel van een blik, lichaamshouding en eventueel een handgebaar 30 pubers tot zwijgen kon brengen. Al snel had ik door dat dit niet zomaar gaat. Na het lezen van vele boeken, het uitproberen van een dito hoeveelheid verschillende tactieken en de nodige uitbarstingen van pedagogische boosheid is het me in de loop van de tijd echter wel gelukt. Wat was ik trots; het zat er voor mij kennelijk toch in een goede docent te worden!
Mijn euforie verdween echter al snel. Toen ik een braaf zwijgende leerling na afloop van mijn uitleg vroeg wat ik verteld had, bleek zij dit niet te weten. Verscholen achter haar engelachtige gezichtje was zij heerlijk weggedroomd op de klanken van mijn grammaticale uitleg. En die leerlingen die zo hard zitten te werken achter hun laptop, blijken bij nadere inspectie meestal huiswerk voor een ander vak te maken of een e-mail te typen (en, oké, ik geef het toe, computerspelletjes te spelen). Mijn doel was gehaald, maar mijn leerlingen leerden alsnog niet. Het was duidelijk dat ik het over een andere boeg moest gooien.
Activerende werkvormen dan maar. Een heilige graal waarmee we op de lerarenopleiding doodgegooid werden. Er zouden allerlei voordelen aanzitten – participatie, motivatieverhoging – als de opdrachten natuurlijk goed worden opgebouwd. Dus ik ging hiermee aan de slag. Ik stak avonden werk in één enkele opdracht en brak mijn hoofd over de perfecte opbouw hiervan. Komt alle stof wel aan bod? Is er een duidelijke rol voor alle groepsleden? Is de opdracht uitdagend genoeg? Maar ook weer niet te moeilijk? Eindelijk was ik enigszins tevreden en durfde ik er een klas proefkonijnen op los te laten.
Tot mijn genoegen stortte de hele klas zich direct op de opdracht. In groepjes werken, dat wilden ze wel. Lekker kletsen en lachen met elkaar. Ik hoorde mijn zwaarbevochten stilte verdwijnen als sneeuw voor de zon. Tevergeefs vermaande ik de leerlingen: ‘iets zachter, jongens’, ‘probeer wat rustiger te werken!’ Een lichte wanhoop maakte zich van mij meester: stilte is toch controle – ben ik die dan nu volledig kwijt? En wat zouden mijn collega’s in de lokalen hiernaast ervan denken? Toen ik echter tussen de groepjes door cirkelde, merkte ik dat alle gesprekken, hoe hard er ook gelachen werd, toch over de opdracht gingen. Ik besloot me erbij neer te leggen en te wachten op het eindresultaat.
Dat mocht er zijn, bleek de volgende les. Leerlingen hadden de meest creatieve manieren gevonden om de stof te verwerken. In presentaties in allerlei vormen – toneelstukjes, stripverhalen, quizzen – deelden zij hun verworven kennis met de rest van de klas, die gegrepen door deze creativiteit stil zat te luisteren. Ik stond er versteld van. Ik laat mijn drang tot stilte dus meer en meer los en zie de leerlingen met elkaar actief leren. En dit werkt niet alleen didactisch heel goed; ik geniet elke keer weer als ik leerlingen na afloop tegen elkaar hoor fluisteren: ‘dat was een leuke les!’
Zie jij jezelf ook al voor de klas staan? En wil jij kinderen motiveren op de middelbare school? Misschien is het traineeship van Eerst De Klas dan wel wat voor jou! Neem een kijkje op deze pagina voor meer informatie. Toch op zoek naar een traineeship in een andere richting? Hier vind je een overzicht van alle traineeships in verschillende richtingen.
