Met energie, heel veel energie dook ik in het avontuur dat voor mij bij Kirkman Company zou starten. Na een geweldige master te hebben afgerond, verschillende stages te hebben gedaan, een prachtige reis door Colombia te hebben gemaakt, was ik helemaal klaar voor een nieuw hoofdstuk. Ik zou trainingen krijgen, persoonlijke coaching, opdrachten doen bij talloze organisaties op het vakgebied waar mijn passie ligt en het allerleukste: samen werken met inspirerende collega’s. Helaas liep het anders.
Pijn, verdriet, boosheid, teleurstelling en frustratie waren een van de vele emoties waar ik dagelijks mee te maken kreeg. Rust houden, slapen, wandelen, mediteren, zo min mogelijk prikkels, dat had ik schijnbaar nodig. Met oordoppen in en een zonnebril op kon ik naar buiten. Revalideren, ziektewet, dingen niet aankunnen, ik?! Ik kon het niet accepteren. Onzekerheid, komt het ooit wel goed? Twee mini stapjes vooruit, een grote stap terug, zo voelde het.
De tijd tikte ondertussen door, het leven ging door en iedereen om mij heen ook. Ik stond stil. Dagen waren leeg. Heel frustrerend. Ik wilde zo graag, maar mijn hoofd niet. Een rollercoaster aan emoties volgde de maanden erna. Ik wist dat ik de situatie moest gaan accepteren, maar ik kon het niet. Een oneindig gevecht met mijzelf. Alles wat ik zou moeten doen om te herstellen, was compleet in strijd met mijn karakter. Ik moest nieuwe vaardigheden aanleren, naar mijn lichaam luisteren, grenzen aanvoelen en vervolgens die grenzen ook nog stellen. Ik moest prioriteiten maken, wat is goed voor mij, waar word ik gelukkig van, want ik kan niet overal bij zijn. Langzaam begon ik beter aan te voelen wat ik nodig had. Gister was pijnlijk en morgen was onzeker. Ik ging met de dag leven, want het NU was behapbaar. Ik begon te genieten van kleine dingen, en ben onder andere gek op de natuur geworden.
Mijn grootste les hierin is dat ik heb leren luisteren naar mijn lichaam en door bewuste keuzes te maken en afspraken met jezelf te maken, geniet ik meer van de dingen die ik doe en blijf ik trouw aan mijzelf. Deze waardevolle levenslessen die ik geleerd heb in dit pre-traineeship pakt niemand mij meer af.
Of ik binnenkort weer mee doe aan hetzelfde bedrijfshockeytoernooitje? Ik sla even over, maar hoe groot is de kans nou dat ik weer een bal tegen mijn hoofd krijg? 😉
