Lise-Lotte vertelt in deze blog over ons initiatief Young Colfield Cares. Met dit initiatief willen wij als Young Colfield iets terug doen voor de maatschappij.
What a time to be alive
Mijn 2018 begon met een BBQ op een balkon in Sydney, Australië. Ik werkte hier voor een onwijs leuk vastgoed bedrijf, woonde met mijn zusje op een steenworp van het strand, had nog een paar maanden reizen in het verschiet en zou dan m’n plekje gaan zoeken in Amsterdam.
Een half jaar later zwaaide ik de deur van mijn nieuwe thuis in West open. Met werkervaring en een droomreis in m’n zak begon ik met het zoeken naar een baan. Tussen de sollicitaties door werkte ik in twee restaurants, die de topdrukte door het on-Nederlands mooie weer maar net aankonden. Eens per week bracht ik de avond door bij Weyni, Mulue, en hun dochtertje Milen. Zij waren gevlucht uit Eritrea en konden wel wat hulp gebruiken met het leren van onze taal.
3 September was het zover: mijn eerste dag bij Young Colfield. In het Talent Program en de mensen bij Young Colfield had ik zowel de inhoud als de sfeer gevonden die mij perfect pasten. Na zo’n 6 weken begon ik mijn eerste opdracht bij Dienst Justitiële Inrichtingen a.k.a. het gevangeniswezen. Een nieuwe rol, nieuwe mensen, nieuwe werkomgeving – even wennen. Ondertussen daalde het kwik en breidde ons team van trainees zich uit tot de beoogde 8. Wat een feest om onderdeel uit te maken van zo’n groep ambitieuze, maar vooral ook kleurrijke figuren die stuk voor stuk oprecht zijn in hun bedoelingen. Bovendien zijn hun grappen regelmatig nog slechter dan de mijne – wat wil een mens nog meer?
Die vraag heb ik me dit jaar regelmatig gesteld. Ik ben een “bofkont” – zo noemt mijn oma dat. En ze heeft gelijk. Mijn 2018 was – zoals de Australiërs zeggen – unreal. Diezelfde oma schreef zo’n 15 jaar geleden schreef in mijn poëzie album: “Denk eerst eens aan een ander, en dan pas aan jezelf”. Ik ben zeker geen heilige, maar ik probeer dit toe te passen in m’n dagelijkse bezigheden. Steeds meer zoek ik naar manieren om én te doen waar ik blij van word én “goed” te doen. Gelukkig ben ik niet de enige waarbij de “hoe dan?” regelmatig de kop op steekt.
Young Colfield cares
Bij Young Colfield weten we al een tijdje dat we niet alleen in het zakelijke, maar ook in het maatschappelijke belang willen handelen. Tot nu toe hebben we dat met kleinere initiatieven gedaan, terwijl we broeden op een manier om langdurige impact teweeg kunnen brengen. Afgelopen jaar staken staff, trainees, alumni en zakenpartners de koppen op verschillende gelegenheden bij elkaar om wensen te vertalen in ideeën. In 2019 willen we dat het staat.
31 december 2018 – de laatste dag van het jaar. Gewoon een werkdag, maar geen gewone werkdag. Om 8:30 staat er een feestelijk ontbijt klaar op het Young Colfield kantoor. Trainees en staff schuiven aan en plannen voor Oudjaarsavond vliegen over tafel. Als we allemaal wakker en verzadigd zijn, maken de borden plaats voor pen en papier en buigen we ons dit jaar nog één keer over hoe wij “zichtbare maatschappelijke impact creëren vanuit onze kernkwaliteiten” voor ons zien. Wat opvalt is dat onze visies omtrent de invulling van deze doelstelling behoorlijk dicht bij elkaar liggen. Door elkaar aan te vullen en aan te scherpen, kunnen we steeds concreter maken waar als Young Colfield naar streven. Op deze resultaten kunnen we in het nieuwe jaar gaan bouwen.
Hersenen uit, harten open
In de middag begint het feest pas echt; deze brengen we door in verpleegtehuizen in Amsterdam. We gaan uiteen in drie groepen, en die van mij bezoekt het Dr. Sarphatihuis. Samen met vaste vrijwilligers halen we de bewoners op uit hun kamers, de meeste op gesloten afdelingen. Rollend en schuifelend vindt iedereen een plekje op de binnenplaats. Flink wat liters warme chocomel met slagroom gaan er doorheen, terwijl de laatste voorbereidingen voor de “eindejaarsconferentie” worden getroffen. Ik pak een stoel en ga tussen Dienie en Liesbeth inzitten. Liesbeth kan niet zo goed praten, maar begrijpt wat ik zeg. Dienie weet me onmiddellijk voor zich te winnen. Een echte Amsterdamse, goedlachs, en dolblij met de reuring in het verpleeghuis. Ze vertelt me over haar zoon, en haar kleinzoon – die is zo breed geworden joh. Regelmatig antwoordt ze met “dat weet ik niet meer precies hoor”, maar dat laat Dienie de pret niet drukken. Wanneer de muziek aan gaat dansen we op onze stoel, want lopen zit er niet meer in. Met een schuin oog kijk ik naar de twee dames die volgens de vaste vrijwilligers nog wel ‘ns de neiging hebben om de benen te nemen. Dat doen ze ook vandaag – meer dan eens. Gearmd worden ze weer naar hun stoel teruggebracht. Hoe belangrijk de vaste vrijwilligers zijn voor deze mensen staat als een paal boven water. Ze kennen de bewoners en behandelen ze stuk voor stuk als volwaardig mens, ongeacht hun fysieke en/of mentale gebreken. Dat wij hen vandaag ondersteunen is heel erg welkom.
Ondertussen komen er filmpjes binnen in de YC whatsapp groep: trainees en bejaarden die de polonaise dansen in bij Vreugdehof en een muzikaal optreden bij De Werf.
Bij ons is het toneelstuk afgelopen. Lang niet alle bewoners hebben de voorstelling meegekregen, maar dat er appelbeignets en oliebollen rondgaan doet menig ogen openen. Dienie vindt dat ik er nog eentje moet nemen, het is tenslotte feest. Voor Liesbeth ga ik op zoek naar een mes; zo’n oliebol eet makkelijker als ie gevierendeeld is. Met extra poedersuiker natuurlijk. Als klapper op de vuurpijl ontpoppen we de flessen kinderchampagne. Een half uur later brengen we de bewoners in groepjes terug naar kamers. Er ontstaat file voor de lift. Ik schud mijn tafelgenoten de hand en van Dienie krijg ik drie dikke zoenen. En daarmee is deze ongewone werkdag voorbij.
Kom maar door met 2019
Mijn 2018 eindigde in Amsterdam, waar ik met plezier en trots werk bij Young Colfield. We hebben aandacht voor de mensen om ons heen, en willen de wereld in beweging brengen. Dat we dit op Oudjaarsdag konden doen door ouderen in het zonnetje te zetten, maakt een klein verschil. Ik kijk uit naar 2019, waarin we als bedrijf en als mensen blijven groeien in de positieve impact die we hebben op onze maatschappij.
