Kan je als mens maar een beperkt aantal vaardigheden leren? Kan je brein net als een computer vol zitten? Is je intelligentie statisch? Zo maar drie vragen die voorbij kwamen bij de training over leren leren en reflecteren van YSE.
Sinds September werk ik samen met elf andere trainees bij de VU Amsterdam. De universiteit is een wonderlijke wereld: het ene moment loop je langs een ruimte waar de bierwalm je tegemoet komt vanwege de studievereniging die er gevestigd zit en het volgende moment zit je aan tafel met het College van Bestuur om te praten over besluitvorming binnen de universiteit. Tegelijkertijd werken en doceren er hier professors die alles weten over innovatie maar ondertussen geven ze nog steeds college met behulp van een krijtbord (uitgevonden in 1841 aldus Wikipedia). Practice what you preach.
Back to business, of de schoolbanken in dit geval. Een groot onderdeel van de training ging over de juiste mindset. Als jouw antwoord drie keer ja was op de vragen in de introductie, is de kans groot dat je een fixed mindset hebt. Met deze mindset, geloof je dat je capaciteiten min of meer vast staan. Het tegenovergestelde hiervan is de growth mindset. Mensen met deze mindset geloven dat je overal goed in kunt worden als je er maar tijd in steekt. Iets niet kunnen, bestaat niet en zij zien kritiek als leerpunt.
Ik zou niet op een universiteit werken als ik deze theorie niet zou willen toepassen op een casus; het werk in dit geval. Op werk krijg je immers regelmatig opdrachten waarvan je denkt: ik kan het niet en hoe moet ik dit aanpakken. Hoe kan je dan een growth mindset toepassen in het behalen van je doelen op werk?
Het begint bij de bewustwording van je eigen mindset. Wat is hetgeen waarvan je denkt dat je niet kan realiseer jezelf dat je een keuze hebt. Denk niet dat je iets niet kan, maar zoek een manier om eromheen te werken en het op een andere manier op te lossen. Dat is het moment dat je je mindset omzet. Als je iets niet de eerste keer kan, bedenk dan dat je het kan leren wanneer je er tijd en energie in steekt. Neem dit voorbeeld van Pippi Langkous.
“Tja, als we eens begonnen”, zei Pippi. “Allereerst zou ik een piano willen kopen.”
“Ja maar Pippi”, zei Tommy, “je kunt toch niet pianospelen?”
“Hoe kan ik dat nou weten, als ik het nog nooit geprobeerd heb”, antwoordde Pippi. “Ik heb nog nooit een piano gehad om het te proberen. En laat ik je zeggen, Tommy, pianospelen zonder piano, dat kost ontzettend veel moeite om te leren.”
Als laatste stap moet je bedenken welke stappen je precies moet nemen om het op te lossen. Soms helpt het je een omweg te nemen om tot een oplossing te komen. Een berg beklim je immers ook niet in een rechte lijn. Wanneer je star naar het einddoel blijft kijken, zie je de hulplijnen niet die je tijdens het zigzaggen tegen komt.
Dus onthoud: als het de eerste keer niet lukt of je hebt geen idee of je het kan: denk dan gewoon aan Pippi. Gaat het nou alsnog helemaal verkeerd, denk dan aan Bob Ross “it’s just a happy little accident”.
