Thuiswerktip van Anne

Het is Donderdag 12 maart 2020. Ik luister naar de persconferentie op televisie. Ontdek – samen met de rest van Nederland – dat Corona niet iets is wat wel even over zal vliegen. Dat het vanaf nu iets is waar we mee gaan leven. Een nieuwe realiteit. Ik bel met mijn collega om de impact van dit nieuws voor Young Colfield in te schatten. We beslissen om morgen nog naar ons vertrouwde kantoor op de Hogehilweg te komen voordat thuis ons nieuwe werk gaat worden. Om even te wennen. Ons voor te bereiden op dit nieuwe idee. Om elkaar nog even aan te kijken, zonder scherm ertussen.

Het is Vrijdag 13 maart 2020. De dag voordat ik voorlopig thuis ga werken. Ik heb twee gesprekken met trainees in mijn agenda. Samen op de bank. Nog even niet beseffend dat dit voorlopig de laatste van deze soort zal zijn. In gesprek met een van mijn trainees dringen zich meteen vragen bij haar op. Hoe is dat straks als ik mijn collega’s niet in het echt ontmoet? En wat als de projecten en evenementen als onderdeel van mijn opdracht niet door kunnen gaan? Ik ben geen verpleegkundige, docent of politieman.. Misschien heb ik straks wel heel weinig te doen? Doet mijn werk er dan nog wel toe? Ik moet denken aan een aflevering van Tegenlicht die ik een jaar geleden keek. Mijn Bullshitbaan. David Graeber schreef hier een boek over. Meer dan twintig procent van de werkende mensen heeft het idee dat wat ze doen helemaal geen zin heeft. Betaald werk waarvan de mensen die het uitvoeren, zich afvragen of het maatschappelijke waarde toevoegt.

Het is Donderdag 16 april 2020. Ik zet de eerste letters op papier van deze blog. Ontdekte, al tijdens mijn gesprek op 13 maart, dat deze periode van Corona, confronterend kan zijn. ‘Ben ik per ongeluk in een bullshitbaan beland?’. Niet een erg opbouwende reflectievraag, maar wel een waar bij mij energie vrijkomt. Ik heb een groot maatschappelijk hart, wilde ooit het liefst dokter worden, of juf. Kan ik niet meer betekenen in tijden van Corona? Kan ik nog steeds de betekenisgeving in mijn werk vinden op het moment dat ik anderen niet in het echt ontmoet? Hoe verbonden kan ik zijn wanneer ik vooral met mijn hoofd via het scherm aan het luisteren ben, in plaats van met mijn hele lichaam zoals ik dat normaal kan doen?

Het is Vrijdag 17 april 2020. En soms lijkt het even alsof ik een bullshitbaan heb. Als ik niet écht in contact ben geweest. Als er weinig beweging is, bij mezelf en anderen. Als er een scherm tussen mij en een ander zit. Als de dagen zich aaneenrijgen. Als ik zie hoe mensen in essentiële beroepen bijdragen in deze crisis op een plek waar het er echt toe doet. Maar ik weet en voel gelukkig vooral dat geen bullshitbaan heb. Ik haal voldoening uit mijn bijdrage aan de ontwikkeling van de mensen om mij heen en mijzelf. Onze trainees. Mijn collega’s. Om steeds een beetje meer zichzelf te zijn en hun omgeving daarmee te inspireren. Om vanuit zelfbewustzijn de wereld in beweging te brengen.

Het is Vrijdag 17 april 2020. Inmiddels zit mijn vijfde voorleeshalfuurtje met Ahmed, en stiekem op de achtergrond ook met zijn vader, moeder en grote broer erop. Ik klap met een nieuwe dosis aan energie mijn laptop dicht na het spelen van ‘Ik zie ik zie wat jij niet ziet’ en het voorlezen uit de Donald Duck via Microsoft Teams. Ik heb geleerd wat het Arabische woord is voor tranen en taart. Ik heb gevoeld hoe het is om – naast de betekenisgeving die ik vind in mijn baan – waarde toe te voegen voor Ahmed en zijn familie. In het heel klein. Samen Donald Duck lezen en vertellen wat we hebben gegeten als ontbijt. En daar een dikke glimlach voor terugkrijgen. Mijn batterijtje is weer gevuld, en daar kan ik zelf voor kiezen als het even niet zo voelt.

Ben jij geïnspireerd om ook te lezen en spelen met een kind met een taalachterstand? De voorleesexpress zoekt vrijwilligers. Helemaal nu, wanneer ze niet naar school kunnen. Heerlijk om te doen naast alles wat vast ook heel belangrijk is. Dat is mijn thuiswerktip.