Na jaren van uitstellen moest ik er van mezelf toch echt aan geloven: in het jaar van mijn afstuderen zou ik mijn rijbewijs gaan halen. Dat bleek makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn studie filosofie was vooral gericht op het verwerven van abstracte kennis. Zoiets toegepasts als het leren besturen van een auto had ik al lang niet meer gedaan.
Het kostte me behoorlijk wat moeite en mijn rijinstructeur stak dat niet onder stoelen of banken. Tot mijn schrik herkende ik in de feedback van Nordin, mijn rijinstructeur, veel dingen die ik ook op andere vlakken in mijn leven tegenkwam. Het gaf mij een bijzonder inkijkje in hoe ik omga met stress, het maken van keuzes en het verwerken van feedback. Ik heb hier gelukkig een aantal dingen van geleerd, die ik nu in mijn werk en privéleven probeer toe te passen. De drie belangrijkste wil ik graag met jullie delen:
1. Maak keuzes, ook als dat op dit moment nog niet noodzakelijk lijkt.
Invoegen op de snelweg, gas los of remmen, wel of niet inhalen op de snelweg. Dat waren de momenten waarop ik altijd door twijfel overmand was. Wat moet ik doen? Is dit het juiste moment? Lukt het eigenlijk wel? Misschien nog even wachten…
Het waren ook de momenten dat Nordin vanaf de stoel naast me naar me riep: “Doe iets!”. Als ik dan antwoordde dat ik gewoon niet zeker wist wat ik moest doen, moest hij vaak lachen. “Zeker weten? Ik weet zeker dat jij op een dag tegen een muur aan rijdt omdat je niet kon kiezen tussen links of rechts!”.
Daar had hij een goed punt. De auto rolt gewoon door, net zoals de tijd verder tikt. Ik ben iemand die lastige keuzes vaak voor zich uit schuift, met het idee dat ik dat later ook nog wel kan bepalen. Mijn rijlessen deden me inzien dat je dat een tijdje kan doen, maar dat de kans op een frontale botsing daarmee alleen maar toeneemt.
2, Je rijdt voor jezelf.
Het rijexamen: het moment om te bewijzen aan de examinator dat je weet hoe het moet. Dus: overdreven in je dode hoek kijken en alle bijzondere verrichtingen volgens het boekje. Althans dat was mijn idee. Ook hier werd ik direct terecht gewezen door Nordin: “Je moet niet kijken, je moet zien! Je hoeft niet aan mij te laten zien dat je weet hoe je moet kijken. Het gaat erom dat je veilig op je bestemming aankomt.”.
Alweer een goed punt van Nordin. Ik betrap me erop dat ik soms dingen doe, niet omdat ik ze zelf echt wil doen, maar om aan anderen te laten zien hoe gaaf/spannend/interessant mijn leven wel niet is. Maar zoals je voor jezelf rijdt, leef je ook voor jezelf. Het gaat erom dat je zelf achter de keuzes staat die je maakt. Ook deze, meer existentiële, les zat voor mij verborgen in de rijlessen.
3. Het is fijn om verantwoordelijkheid te nemen.
Al jaren was ik de vrolijke bijrijder. Onder het mom van: “Ik zorg wel voor de muziek!” plofte ik in de bijrijdersstoel, terwijl die ander moest gaan rijden. Ik had me daar nooit echt schuldig over gevoeld: ik had immers geen rijbewijs, toch?
Totdat ik met mijn toenmalige vriendin in Albanië op vakantie was, en zij ons in een veel te klein autootje door een steile bergpas moest navigeren. Ik kon toen het stuur niet na de zoveelste haarspeldbocht van haar over nemen. Ik zat daar maar een beetje en kon enkel hopen dat er niet opeens een kudde geiten over zou steken. Dat was het moment dat ik wist: “Ik moet dat rijbewijs écht gaan halen.”.
Jaren had ik de verantwoordelijkheid voor het rijden aan anderen overgelaten omdat dat makkelijker was. Soms laat ik, en ik ben hierin denk ik niet de enige, ook op andere vlakken de verantwoordelijkheid liever bij iemand anders liggen. Nu heb ik zelf mijn rijbewijs en kan ik zeggen: “Ik rijd wel!”. Ik ontzorg hiermee anderen en het geeft me een goed gevoel over mezelf. Alweer een waardevolle les.
Vijftig lesuren, twee examens, vele stressvolle momenten en een hoop ervaringen rijker mocht ik afgelopen zomer eindelijk mijn rijbewijs in ontvangst nemen. Ik geloof dat ik in de zes jaar studeren die er aan vooraf gingen nooit dezelfde mate van blijdschap en opluchting had gevoeld na het behalen van een examen.
De rijlessen plaatsten me al met al behoorlijk buiten mijn comfortzone, maar wellicht dat ik er juist daarom een aantal goede lessen uit heb kunnen leren. Ook bij YSE word ik uitgedaagd om dit te blijven doen. Dat maakt YSE een plek waar ik veel over mezelf blijf leren en word gestimuleerd om nieuwe vaardigheden op te doen.
Dus Nordin, als je dit leest: nogmaals bedankt voor de mooie tijd in de auto! Ik heb veel van je mogen leren en je kan me altijd bellen voor een lift!
