Zoals beschreven in mijn vorige blog was mijn eerste ervaring met de ABN AMRO er één om nooit te vergeten, als je migraine kan krijgen van een hoeveelheid nieuwe kennis is dit er één voor in de boeken.
Ik zal voorlopig het station projectmethodieken achterwege laten en jullie meenemen in mijn reis van de eerste paar weken na de kennismakingsgesprekken en Douwe Egberts Dolce koffie meetings.
Begin december ben ik gestart met een project en ik ben hier een gedeelte van mijn werkweek mee bezig. Het is een fase 2 project; ik borduur voort op een spoedproject waarbij de puntjes op de ‘i’ gezet moeten worden. Dit houdt in dat er software- en hardware updates gepland staan die in rechte banen geleid moeten worden. Deze zouden eventuele bugs en kinderziektes uit de het systeem moeten halen.
Wat dat betreft val ik heerlijk met mijn neus in de boter en zodoende moet ook ik mijn eigen route zoeken. “Wie zijn nou precies mijn stakeholders?”, “Waar moet ik allemaal rekening mee houden?” en “Waar, oh, waar blijven nou die approvals? Die zouden toch al lang in de pijplijn zitten?”
Het is een enorm sociale functie; veel bellen, veel rond de tafel zitten met mensen, veel informatie halen en brengen. Softwarematig, hardwarematig en ook zeker budgetmatig moet alles gerangeerd en goedgekeurd zijn. Veel afdelingen binnen, maar ook buiten de bank zijn betrokken bij het project.
In bedrijfsjargon gezegd: “Je moet alle loketten af.”. Ik probeer hierbij zo effectief en efficiënt mogelijk te navigeren in dit landschap en voel me regelmatig de scheidsrechter bij een vriendschappelijke wedstrijd touwtrekken.
Nu zorgen dat al die teams aan één kant van het touw staan. Fantastisch!
Op dit moment ben ik een paar stations verder, maar het project staat op dit moment nog steeds in de kinderschoenen en ik hoop jullie in mijn volgende blog te updaten over deze ontdekkingsreis als ik vaart maak. Ook zal ik ergens in het eerste kwartaal nog een ander nieuw project mogen leiden, iets waar ik zeker naar uitkijk en ook zeker over zal verhalen.
