Toen ik op mijn achttiende ging studeren voelde dat als een bevrijding. De verantwoordelijkheid over mijn eigen leven en de daarbij horende individualiteit gaf me de ruimte om mezelf te ontplooien. Tijdens mijn studietijd ontmoette ik al snel slimmere, socialere, handigere, lievere en sportievere mensen. Al kijkend naar het pallet van kwaliteiten van anderen, werd ik geconfronteerd met mijn eigen tekortkomingen. In reflectie op mijzelf en mijn eigenschappen vergeleek ik mijzelf per thema enkel met diegene die ik daar het beste in vond. Dat leek mij het meest leerzaam. Wat ik toen niet wist, is dat het mij maakte tot een perfectionist. Ik kon feilloos opsommen welke eigenschappen ik in anderen beminde, maar zelf niet bezat. Soms ook met een concreet plan over hoe ik zelf over deze eigenschappen wilde gaan beschikken. Dat zorgde ervoor dat ik langzaamaan een constante druk ging voelen om te presteren en aan de zelfopgelegde verwachtingen te voldoen. Er kwamen steeds meerdere balletjes die ik in de lucht “moest” houden. Vrienden, familie, sporten, een bijbaantje, je dispuut. Het kan soms best veel zijn en de tijd is maar beperkt.
Vol goede moed en wellicht ook wat naïef schepte ik voor mezelf aan het begin van mijn studententijd nietsvermoedend een ideaalbeeld dat ik niet kon waarmaken. Ik merkte dat de verwachtingen een verlammende werking op mij begonnen te krijgen en mij stress opleverden. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik hier zelf invloed op kon uitoefenen. Sterker nog, ik was de enige die daar echte invloed op kon uitoefenen! Hoe dan? Door keuzes te maken. Ik kwam erachter dat ik helemaal niet wilde voldoen aan de verwachtingen die anderen van mij hadden of ik van mezelf geschept had. Dat er helemaal niet iets mis ging als ik niet aan die verwachtingen voldeed. Kortom, ik koos tegen de verwachting in. Om doelbewust een verwachting los te laten of er simpelweg niet aan te voldoen.
Dat wil niet zeggen dat je niet meer ambitieus kunt zijn, in tegendeel. Het betekent enkel dat je keuzes moet maken waarin je goed wilt worden en tegelijk genoegen moet nemen met ‘goed genoeg’ in al het anderen. Dat klinkt als een open deur en dat is het waarschijnlijk ook. Wel zette het mij aan het denken en gaf mij een wezenlijk inzicht. Mijn advies, zou daarom nu zijn: geniet van de vrijheid en individualiteit die het studentenleven je geeft, maar maak vooral keuzes, anders doen anderen het voor je.
