Leestijd: 2 minuten
“Een donderdagavondsessie via Zoom? Met 50 collega’s? Wat leuk!” Dat is precies wat ik niet dacht toen ik het plan hoorde om de maandelijkse Young Colfield sessie via een van de roemruchte corona-era communicatiekanalen te houden. Weer staren naar een matrix aan korrelige gezichten waarvan je er in eentje jezelf herkent. Weer drie mensen die zichzelf vergeten te muten. En weer een host die dat juist wel doet als hij aan het praten is. Nee, ik had er geen zin in.
Gelukkig had Niek dat wel én ik gelukkig zat ik ernaast: de sessie was een groot succes.
Oud-trainee Niek van den Adel was bij ons virtueel te gast om zijn mantra met ons te delen. ‘Van een nood een deugd maken’ doet schromelijk te kort aan dit mantra; ‘van een hel een hemel’ zou meer op zijn plaats zijn.
Niek, nu 10 jaar met een dwarslaesie en verlamd vanaf zijn borst, kwam ons vertellen hoe je met grote tegenslag in je leven om kan gaan én hoe je er uiteindelijk zelfs je voordeel mee kan doen. Zo is Niek ondanks, of misschien wel dankzij zijn dwarslaesie inmiddels gelukkig getrouwd, heeft twee kinderen en is keynote speaker geworden.
Niek kwam op mij over als een extreme positivist. Zo iemand die staat te lachen als je er na 30 uur vliegen op een bloedhete airport achter komt dat je bagage is achtergebleven op de overstap in Abu Dhabi.
Wat mij echter raakte is dat Niek ook vertelde over zijn moeilijke momenten: zijn pijn, zijn angst, zijn ongemak. Achter die positiviteit en die vrolijke ogen ging een man schuil die er ook wel eens de pest in had.
Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen. Ik zou het onmenselijk vinden als je tot een jaar geleden 40 pillen per dag zou moeten slikken, wakker wordt met spasmen én altijd goedgehumeurd zou zijn. Niek was wel menselijk en dat maakte zijn verhaal zo sterk.
Wat was zijn verhaal dan precies? Groeien samen met je pijn, zou ik willen zeggen. Niet ondanks, en niet dankzij, maar mét. De pijn, het ongeluk of die tegenslag is er nou eenmaal, of gaat er komen. Het is zinloos die los van jezelf te willen zien of vurig te hopen dat het je niet zou zijn overkomen. Net zomin zal het je helpen om verder door het leven te gaan als slachtoffer of misschien wel als dader.
Gebruik dat waar je niet om hebt gevraagd door te groeien in de richting die goed voelt. Dat is wat ik meeneem en zal proberen te onthouden voor wanneer het vuur mij een keer aan de schenen staat. Tot die tijd kijk ik met bewondering naar mensen als Niek, die lachend zonder koffer het avontuur tegemoet gaat.
